این قسمت:خانم شکری

 هم من مریض شدم وهم بچه ها.اول من ،بعدبامزه.بعددخترکوچولو ،بعدبازمن .بازبامزه.همین طوردست به دست میدیم سرماخوردگی رو.همسرولی این وسط جسته،بس که ازروزاول انواع دارو ودم نوش روبه خودش بسته

.

ازخانم شکری بنویسم.

اوایل دهه هفتادبودکه همسایمون شد.یعنی به فاصله ی چندتاخونه تاخونه ما.ولی اون زمانااینطوری بودکه آدم سریع باهمسایه هادوست میشد .توبگوکه چندتاخونه هم فاصله داشته باشن.یه خانوم شمالی بود.لاهیجانی بودن.شوهرقدبلندوکم حرفی داشت. موقرمز بود.صورت سفیدو لپهای سرخ ولهجه شمالی،ولی یه لهجه خاص،وقتی حرف میزدانگارخارجی حرف میزنه.اون زمان دوتا پسر۹و۱۰ساله ویه پسرسه چهارساله داشت.

خیلی خیلی تنهابود.خیلی مهربون.ازوسایل زندگی تقریباهیچی نداشتن .میگفت پدرومادرش توزندگی  خیلی بهش ظلم کردن و توخونه اون بوده که همه ی کارهارومیکرده.کارهای سخت کشاورزی ومزرعه چای و..بعدشوهرش عاشقش میشه ولی خانواده باازدواجشون مخالفت میکنن واون دوتا باهم فرارمیکنن .اون زمان که همسایه مابودباخانوادش آشتی کرده بودولی رابطه کمی داشت وماکلا تواون چندسال فامیلی ازش ندیدیم.چادری ومعتقد هم بود.حالا دخترفراری بودبماند.

خلاصههه سریع باهمسایه هادوست شد.یعنی همسایه هابااون دوست شدن وگرنه که خجالتی بود.

اون زمان همسایه ها هرهفته خونه ی یکی دوره میگرفتندوغذاهای خوشمزه میپختن.خانم شکری هم پایه ی آشپزی،چندوقت بعد گفت من کیک پزی یادمیگیرم وبراتون کیکم میپزم.یادمه که قالب کیک یزدی خرید وشروع کرد به پختن وچه سریعم یادگرفت واوه دلتون نخوادچه بویی میپیچید حتی تا توی کوچه.ازاین قالب های یه سره هم خرید ،باکاغذروغنی و..وکیکای ساده اسفنجی هم میپخت وبازبین همه بامحبت پخش میکرد.توجه کنید اوایل دهه هفتادبودو این چیزا،حداقل برای ما،جدید بود.

همیشه تنها بود ومیگفت این تنهایی مریضم کرده.شوهروسه تاپسراش کم حرف بودن وباخانوادش هم که ارتباطی نداشت.چندسال گذشت وما ازاون محل رفتیم.باایشون تلفنی درارتباط بودیم .یه روزگفت سرچیزی باشوهروبچه هام حرفم شدویه هفته باهم قهربودیم واوناهم سعی برآشتی نکردن.انقدرغصه خوردم که مشکل کلیه پیداکردم.ازاون زمان ناراحتی کلیه پیداکرد،حالانمیدونم ارتباط معنی داری بین ناراحتی کلیه وغم وغصه هست یانه ولی خوب بعداون قهروناراحتی این مشکلوپیداکرد.گاهی به خونمون می اومد یادمه که انگشتاش کشیده وخیلی سفید بود.

باگذشت سالهاپسرکوچولوش ازرتبه های برترکنکورشدولی همون سال اول دانشگاه عاشق همکلاسیش شدو خانوم شکری وشوهرش که تازه به لاهیجان برگشته بودن،شوکه ازاینکه پسرشون درهجده سالگی میخوادازدواج کنه.خونه زندگی رورهاکردن ودوباره برگشتن تهران وپسرروازازدواج منع کردن وچه وچه..

که واقعانمیدونم کاردرستی بودیانه .چون اون پسرتا الانم دیگه ازدواج نکرده وازدوپسربزرگ ترشم یکی ،چندسال پیش ازدواج کرد.

شاید نبایدباازدواجش مخالفت میکردند اونم اون همه شدیدوشتاب زده ،نمیدونم.البته جزییات روهم نمیدونم.

خلاصه که خانم شکری حالاسه خونه توشهرزیبای لاهیجان داره ویه خونه قشنگ هم توی تهران.تویه منطقه تقریباخوش آب وهوا

ساکن لاهیجانه وتازگی برسرطان کلیه غلبه کرده وقبلشم جراحی های مختلف روده و..کرده.

بالاخره جنسیت نوه ی پسریش،دخترشد و اوناطعم دخترداربودن روچشیدن.

هنوزم وقتی حرف میزنه بامکث ولهجه خاص مثل خارجی هاحرف میزنه.

نمیدونم چرااین چندوقته اینقدریادش می افتم.یادمحبت هاش که واقعی بودن.عشقی که باهاش برای ما همسایه هاوبچه هاکیک میپخت.تنهایی های زیادش،مریضی های زیادش،خوشحالی که سرطان ازپاننداختش و..

گاهی یه محبت ساده چقدرتوذهن آدمهامیمونه.مثلا یک تصویری که اززندایی خدابیامرزم باعث میشه که بگم خدارحمتش کنه این بودکه شمعدون عروسیش که ازاین بلورهای کریستالی آویزون داشت روی پاتختی کنارتختش بودواون روی تختش نشسته بودوفهمیده بودکه من اونارودوست دارم،بابی خیالی دوسه تاازشون کندوگذاشت تودستم وگفت باهاشون بازی کن.منم اوناروجلوی نورمیگرفتم ونورتوشون پخش میشدومیگفتم الماسن.همین بخشش ،که شایدبرای اون زیادبزرگ نبودیاشایدم بود،باعث شده که سالهابراش خدابیامرزی بفرستم.

یاعموی خدابیامرزم که یه روزاومدخونمون وگفت فکرکنم امسال بهت عیدی ندادم وگفتم نه عموداده بودی واون چندتا اسکناس نودرآوردوبهم دادوگفت نه نداده بودم.

برای همین سالهاست که میگم خدابیامرزدش.هرچی وهرکی که بود.

شایدمحبت های کوچیک مابی تاثیرنباشن.شایدبه نظردیگران اصلاکوچیک نباشن.