بهش میگن..

بهش میگن سندروم لانه گزینی .تازه فهمیدم فقط یه مرض بین من ودوستام نیست اصلا انگاریه حالته بین خیلی اززنهای باردار

اولیش پگاه بوداون وقت که اون پسراولشو باردارشدمن مجردبودم توبارداری بهش سری زدم گفت احساس میکنم درودیواردارن منومیخورن شوهرموراضی کردم خونه روعوض کنه هرچی گفتم خونش قشنگه گفت نه تونمیفهمی.درودیوارش خیلی بدن.سربارداری بعدی که  دختربود رفتم دیدنش. خونشو عوض کرده بود بعدبارداری  وقتی دوباره رفتم کل وسایل خونه عوض شده بود.گفت وسیله هاداشتن منومیخوردن همه زشت بودن.جالب اینکه همه روتودیوارگذاشته بود وفروخته بود وازهمون دیوارهم مبل وفرش وکمد دست دوم ولی زیباخریده بود مثلا مبلها سبزمخملی تیره بودن باکوسن های گلدار(یادجودی ابوت وخریداش افتادم)

.

نفربعدی آرزو بود دوست طبقه بالاییم توشرکت که سرحاملگی دومش کل وسیله های خونه روعوض کرد.مبلها میزناهارخوری حتی فرش های دست بافت رو.چرا؟چون وسیله هاداشتن میخوردنش.به نظرش مبلهاگلهاشون زیادی بود.فرش هاهم همین طور.آخه آدم فرش دستبافت رومیده وماشینی جاش میخره؟مبلهای ساده ای هم خریده بودن.

موردبعدیم که خودمم.همه چی روبایدعوض کنم حتی جای آیفون رو.حتی تخت خوشگلمون بانگین های خاص بالاسرش.دفه قبلی هم خونه روعوض کردم مثل پگاه.

چندوقت پیش تویه سایتی خوندم که بعضی مادرای باردارکه به آخربارداری میرسن دچاراین حس میشن انگارجای بچه که ازبدنشون خارج میشه میخوان جایگزینی پیداکنن.یااینکه شدیدا متمایل میشن به تمیزکاری که اونم درمن تقویت شده .همش درحال بشوروبساب یاتعویض ملحفه وروبالشی ودستمال کشی و...توعمرم چنین حالی روندیده بودم وبااین کمردرد انقدرنسابیده بودم. بلابه دوررر.

حتی میخواستم دیوارهاروهم دستمال بکشم که یه کم مرددم هنوز..راضی به اومدن کارگرم نمیشم همسرمیگه انقدردوست داری بشوری وبسابی بگم یه روزکارگربیادکه من خوشم نمیادازاین کار.

*خداروشکربالاخره کارکردن من تواون شرکت تموم ومرخصیم شروع شد.دوهفته قبل زایمان وبعدم ایشالله نه ماه.راحت شدم وای خداچقدرسخت بود.

*آیا فردا آغازهفته۳۷رومیبینم؟ایشالله هرچی خیره پیش بیاد.اسمی که برای نی نی انتخاب کردیم رودوست دارم.خوشحالم که هردوتاشون اسمای عجیب وغریب ندارن.وهم معنیه اسمها