یائسگی،کار و..

خوب نوشتن تواینجادیگه زیادچنگی به دلم نمیزنه ،شاید زیادی حساس شدم،ازکسایی که منتظرن چیزی نوشته شه تاسریع بیان ونظرمخالف بذارن یاآدمو به چالش بکشن.

حالا توزندگی واقعی هم ممکنه همین طورباشه ولی وقتی همه چی مجازیه انگار رودل آدم میمونه چنین چیزی

یاکسایی که صفحتو دنبال میکنن که ببین نوشته سیاسی مخالف داری یانه که اگه داری سریع بگن داری اشتباه میکنی وبعضا چندساله دارن این کارومیکنن.

راستش چالش این روزهامم ترس ازیائسگیه.چیزی که توفامیل مادری معمولا توسن بالای50سال رخ میده(ازفامیل پدری به دلیل روی ناخوش مادرم باعمه هاو..خبرندارم). ولی برای من انگارداره زوداتفاق می افته،دکتربهم گفت معیاراصلی مادرته که مادرمنم براش تو42سالگی اتفاق افتاده.

خوب این برای من خیلی سنگینه منی که همه چیم همیشه روبرنامه ونظم بوده وفکرم این بوده که بدن سالم وروفرمی دارم.خوب البته یکی ازخاله هام هم  تو39ساله این اتفاق براش افتاد.چه زندگی سالمی هم داشت،اضافه وزنم نداشت.پس اون چی بگه

حالاخوبه قصدبچه دارشدن مجدد روندارم .

نمیدونم ..شاید هم کمی بی نظمی وتغییر توبرناممم به معنی یائسه شدن نباشه.شایدچندسالیم این طوری کج دارومریز بشه رفت.ولی خوب من اهل دکتررفتنم نیستم که بفهمم چی به چیه

بترسم.نترسم.مهمه اصلا این موضوع یانه

درمورد کارهم به دوستم پیام دادم که نمیتونم ونمیرسم.باروی خوش قبول کرد.

ولی خودم یه جوری شدم.موقعیت خوبی بود ولی کارسنگینی،هم واردات داشتن هم همه جوره گزارش های قانونی،هم حقوقش اونقدرنبود هم من میدونستم بادوروز درهفته کارجمع نمیشه ولی خوب انگاریه جورایی هم میخواستمش.

دیشب وقت خواب به دخترم گفتم بهارسال بعدمرخصی من تموم میشه وبایدبرگردم سرکاریا ازپدرت ماهانه پول توجیبی بگیرم،به نظرت کدومشو انجام بدم؟

گفت تووقتی سرکارمیرفتی خوش اخلاق تربودی.بروسرکار

انقدر احساس فداکاری کنی و به خاطربچه هات ازخودت بزنی آخرشم اونها نتیجه رونپسندن.

راستش مهد تحت نظربهزیستی شده ماهی ۷میلیون,دخترکوچولو هم اگه سرکاربرم بایدمدرسش عوض شه و بره غیرانتفاعی یا مهدافتراسکول,بعدازمدرسه پذیرشش کنه که اونم چندمیلیونی ماهانه میشه.پس مادری که بادوبچه میره سرکاربایدسرکاری بره که بیارزه واقعا.

خودمم توهین نباشه ولی خانوما روکه بالباس فرم میبینم میخوام فرارکنم.

یادسالهایی می افتم که باکسالت تمام سرکارمیرفتم وبرمیگشتم.یه نگاه به ساعت دیواری ،انتظاربرای چایی  آبدارچی،چک کردن سایت های مختلف و وبلاگ ها.انتظاررسیدن ساعت ناهار.حرفهای بیمزه وتکراری باهمکاران،البته بعضاهم بامزه وشیرین.

تازه کارمن به نسبت بقیه سنگین بود.ولی بازکلی ساعت خالی داشتم.آهان محاسبه اینکه چندروزتاپایان ماه مونده وکی حقوق میگیرم هم بود.

دیگه یه جورایی نمیخوام به اون روزابرگردم

راستش نمیدونم تنبل شدم یاواقعاوقت نمیشه.همسربرای تولدم برام چرخ خیاطی خریده.چرخ خیاطی،رویای سالهاوسالهای من.خیلی خدایی دوست داشتم داشته باشمش ولی توچندسال اخیرکه چه عرض کنم سالهاست که خونمون کوچیک بوده واحساس میکردم اون جامونو بیشترمیگیره.حالاکه مقداری فضا داریم همسرزحمت کشید وخرید.سه هفته هم گذشته.بازهنوزنرفتم اصلاببینم آموزش اولیشو چه کنم.چطورکارمیکنه.همین طورگوشه اتاق خواب افتاده.الان مثل قدیم نیست انگار.دوره رایگان آموزش نمیذارن.بایدیه کد رو اسکن کنی بری توسایتش یادبگیری،اصلا حال اسکن کردن کد روندارم.اگه اسکن کردم وتو سایتش نرفتم چی؟؟دراین حدتنبل شدم.

یه ضرب المثل هست که میگه اگه خیاط قیچیشو پیداکنه تاشب کلی لباس دوخته.

چه پراکنده نوشتم